Sandra Kim

J'aime, j'aime la vie!

Zoals elke Belg denk je bij het horen van "j'aime, j'aime la vie" automatisch aan het ... Eurovisiesongfestival. Zaterdag is het immers weer zover, dan vindt de 61ste editie plaats in Stockholm. De enige keer dat België won, was met dit liedje van Sandra Kim. En dat is nu alweer 30 jaar geleden.

Tegenwoordig zingen bijna alle landen hun liedje in het Engels omdat iedereen dat kan verstaan en ze denken zo veel mensen te kunnen bereiken. Iedereen hoopt daardoor een grotere kans te hebben om te winnen en in vele landen een hit te kunnen scoren. 

Laura Tesoro

Zelf vind ik dat wel spijtig want dan is al het originele en het culturele er een beetje van af. De Franse Minister van Francofonie vindt het zelfs  verschrikkelijk en onaanvaardbaar dat het refrein van het Franse liedje in het Engels gezongen wordt.

Vroeger was het beter, toen zong iedereen in z'n eigen taal hoor je wel eens zeggen. Zo eenvoudig is het echter niet. De regels over het taalgebruik zijn immers verschillende keren veranderd. In de beginperiode, van 1956 tot 1965, waren er geen taalregels. Pas vanaf 1966 werd er beslist dat elk land zijn liedje moest brengen in één van de officiële talen van dat land. Vanaf 1973 werd deze beperking opgeheven en mocht je kiezen in welke taal je zong. In deze periode won de meest succesvolle Eurovisiesongfestival groep, Abba met 'Waterloo'.  In 1977 keerde men terug naar een taalverplichting, om deze in 1999 weer af te schaffen. 

Zelf vind ik het wel leuker als alle landen terug in hun eigen taal zouden deelnemen, dat is origineler. Muziek zou de doorslag moeten geven. Dat het mogelijk is te overtuigen in een voor veel mensen onverstaanbare taal, bewees Urban Trad, de Belgische inzending van 2003. Zij eindigden op de tweede plaats  met een liedje in een onbestaande taal.  Maar tegenwoordig is het bijna onmogelijk om internationaal door te breken als je niet in het Engels zingt.  Engels is nu eenmaal de liedjestaal bij uitstek geworden.